Hrastovi rastu do visine od samo sedam metara i granama se upliću jedan sa drugim veoma nisko, što Vistmanovu šumu čini nepristupačnom za ispašu konja i goveda. Legenda kaže da na ovaj način natprirodna bića milenijumima čuvaju šumu od destruktivne ispaše. Vistmanova šuma je, kaže najpoznatija legenda o ovoj oblasti, bila sveti gaj druida, drevnih Kelta koji su živeli za vreme gvozdenog doba i u njoj održavali paganske rituale.

Poznata je i legenda da je šuma bila jazbina đavolskih wisht hounda, zlokobnih pasa koji su tumarali močvarom noću i lovili duše neopreznih putnika. To su, po predanju, bili veliki crni psi crvenih očiju i jarko žutih očnjaka koje je morila nezadrživa glad ka ljudskom mesu i dušama. Predvodio ih je uglavnom sam đavo, a povremeno i drevni duh Dartmura „Stari Grnčar”.

Još jedna legenda priča da šumom tumara duh psa po imenu Džambo, koga je u šumi ujela zmija. Džambo danas čuva šumu i neumorno obilazi njene obode loveći zečeve i plašeći nezvane goste.

Na severnom obodu šume nalazi se Ličov put, ili Put mrtvih, kojim su nekada preminuli transportovani na sahranu u Lidfordu. Brojna svedočenja kažu da je tu opažen čovek u beloj odeći, nalik monahu, koji u sablasnoj tišini patrolira putem.

Uz brojne legende koje su o njoj ispričane, neobičan izgled Vistmanove šume upotunjen mirisom drevnih vremena čini je danas, po opisu mnogih pisaca, „najukletijim mestom u Dartmuru”.

izvor: Legendary Dartmoor