Građevine podignute na stubove nazivaju se hórreo i predstavljale su rešenje za čuvanje prvenstveno kukuruza, ali i drugih useva od truljenja, štetočina i glodara. Po veličini, dizajnu i vrsti materijala od koga su napravljene se razlikuju, ali imaju nekoliko zajedničkih karakteristika; podignute su na visoke drvene ili kamene stubove, imaju šupljikave zidove koji obezbeđuju sušenje useva i stabilne krovove koji pružaju zaštitu od padavina.

Iako zbog naziva mnogi smatraju da španski čardaci vode poreklo iz starog Rima (horreum - skladište), njih su izumeli Kelti. Razlike u obliku su primetne od regiona do regiona, pa su negde češći kockasti, dok na drugim mestima preovladavaju pravougaoni, izduženi čardaci. Iako postoje mnogo duže, u literaturi su prvi put opisani u XII veku. Kako danas možemo naći prostrane i luksuzne čardake isto kao i skromne i skučene, pretpostavlja se da posedovanje hórrea nije bilo statusni simbol, već potreba koju su u okviru svojih mogućnosti nekada praktikovali svi španski poljoprivrednici.