Preko 200 jezera ima površinu veću od pet hektara, a dvadesetak i veću od hiljadu, što je neuobičajeno za planinska jezera. Pored toga, kristalno su čista. Klima je dosta hladna, što onemogućava bujanje vegetacije i rast planktona, pa nije neuobičajeno da se dno vidi i na mestima gde dubina prelazi 30 metara. Visoke planine prošarane gustim šumama i livadama nalik na alpske, uz beskrajan niz jezera koja se protežu na preko 1000 km, čine ovaj rezervat prirode rajem za planinare i ljubitelje divljine.

Jezero Mekdonald je sa površinom od 6823 hektara najveće u Nacionalnom parku Glečer. Takođe je i najduže (15 km), ali sa dubinom od 141 metar i najdublje jezero regiona. Zanimljiv fenomen, prisutan u velikom broju jezera Montane, ovde najviše dolazi do izražaja. Posetioce pored prelepe netaknute prirode bez daha ostavljaju dno i obale jezera, prekriveni oblucima šljunka jarkih, živopisnih boja.

Poreklo šljunka je poznato. Kada su se u davna vremena ledene mase glečera spustile u doline Montane, izazvale su velike odrone na stenovitim planinama. Reke su nosile stene i rasipale ih po novim jezerima, koja su se formirala u ledom obloženim amfiteatrima između planina.

Za njihovu boju, pobrinula se hemija prirode. Komadi stena koji potiču iz plitkog okruženja okeana bili su izloženi obilju kiseonika tokom plime i oseke, što je izazvalo oksidaciju kamena bogatog rudom gvožđa i prebojilo ga u sve nijanse crvene. Stene koje su se nalazile u dubokim vodama, ostale su zelene. Iako sadrže istu količinu rude gvožđa, nisu prošle kroz proces oksidacije, ili je proces oksidacije bio delimičan.

A onda se priroda poigrala sa paletom boja. Bujica koju su izazvali glečeri rasejala je stene različite boje na dna budućih jezera, a reka ih vekovima vajala u savršene oblutke.

Tako je nastao zanimljiv pokretni mozaik od šarenog šljunka koji je danas zaštitni znak jezera Mekdonalds i brojnih drugih jezera u parku Glečer.