Datum 21. februar nije odabran slučajno. Na današnji dan, 1952. godine, četiri studenta su ubijena u Daki, glavnom gradu Bangladeša, zbog sukoba oko jezika Bengali i Urdu. U vreme podele Pakistana 1947. godine provincija Bengal je podeljena na dva dela; zapadni deo je postao deo Indije, a istočni Bengal je ušao u sastav države kasnije poznate kao Istočni Pakistan. Pored brojnih ekonomskih i socijalnih pitanja, izvor sukoba je postao i jezik. Kada je vlada proglasila Urdu za zvanični jezik, došlo je do pobune većinskog stanovništva u Pakistanu koje je govorilo Bengali jezikom. Protest se otrgao kontroli. Policija je ubila četiri pobunjenika, studenta Univerziteta Daka. Njihova smrt u borbi za pravo na korišćenje maternjeg jezika postala je u celom svetu simbol borbe za očuvanje kulturnog identiteta.

Uz podršku UNESCO-a i UN-a, ali i na samostalnu inicijativu nacionalnih organizacija, danas su širom sveta održane manifestacije koje promovišu upotrebu maternjeg jezika i podstiču ljude da saznaju više o svom jeziku i kulturi.

Sa maternjim jezikom čovek odrasta, kao sa datošću o kojoj se ne ne razmišlja mnogo, ali on se kao i naša koža konstantno menja i obnavlja. Deo opšte kulture je razumevanje tih promena, a proces dubokog i suštinskog upoznavanja svog jezika treba da postane životna rutina. Ni na jednom jeziku koji naučimo tokom života ne možemo razumeti konotaciju i emotivnu dubinu reči kao na onom koji smo progovorili u svojoj porodici.

Upravo iz tog razloga pitanje maternjeg jezika nikada ne smemo banalizovati do nivoa dnevne politike. Njegova važnost je daleko veća od „državnog interesa” i svega što pokušavaju da nam „prodaju” u borbi za vlast. Ona je u nama samima, kao neodvojivi deo ličnog identiteta i samim tim nešto što nam niko ne može i ne sme uskratiti ili zabraniti. Današnji praznik nas podseća na to.