Prva građevina je nastala 1110. godine. Vizantijski car Aleksije Komnin (Alexius Comnenus) podigao je drveni toranj zaštićen kamenim zidom. Od kule je razvučen gvozdeni lanac sve do kule na evropskoj strani Istanbula, u četvrti Mangana. Stena je posle bila povezana odbrambenim zidom sa azijskom stranom, čiji su ostaci još uvek vidljivi pod vodom. Tokom otomanskog osvajanja Konstantinopolja (Istanbula) 1453. godine, kulu je branila vizantijska posada kojom je komandovao Gabrijel Trevizano (Gabriele Trevisano) iz Venecije. Nakon toga, za vreme vladavine sultana Mehmeda Osvajača, kula je korišćena kao karaula.

Kula je uništena u zemljotresu 1509. godine, a spaljena je 1721. godine. Nakon toga počinje da se koristi kao svetionik. Okolni zidovi su popravljeni 1731. i 1734. godine dok je 1763. godine ponovo podignuta kula od kamena. Od 1829. godine kula je služila kao karantin, a 1832. godine je obnovljena od strane sultana Mahmuta II. Lučke vlasti su je ponovo obnovile 1945. godine, a najnovija restauracija je započela 1998. godine. Čelični držači su dodati oko kule kao mera predostrožnosti posle zemljotresa 1999. godine.

Postoje mnoge legende o izgradnji kule. Prema najpopularnijoj turskoj legendi, car je imao voljenu kćer kojoj je prorečeno da će umreti od ujeda zmije na svoj 18. rođendan. Da bi je zaštitio, sagradio je kulu u sred Bosfora kako bi je držao podalje od kopna i otrovnih zmija. Na 18. princezin rođendan car, oduševljen što je sprečio proročanstvo, doneo joj je punu korpu egzotičnog voća. Ali, zmija koja se skrivala među voćem, ugrizla je princezu koja je umrla u očevom naručju. Otuda naziv Devojačka kula.

Kızkulesi je zadržala svoj originalni viševekovni izgled fasade i sada se koristi kao restoran i kao posmatračnica.

Svetionici, usamljene, romantične i tajanstvene građevine, smeštene na stenama, obavijene maglom, u zagrljaju talasa, oduvek su golicale maštu ljudi i igrale značajnu ulogu u pomorskoj i rečnoj navigaciji.

Prkose suncu, olujnim vetrovima i odolevaju zubu vremena.