Lako dostupna voda bila je velika prednost u davna vremena, pa je područje Lasiti platoa bilo stalno naseljeno od bronzanog doba, pre 5600 godina, pa sve do XII veka. Nakon Četvrtog krstaškog rata (1202-1204) i osvajanja Konstantinopolja (1204), ostrvo Krit je pripalo Mletačkoj republici. Naredna dva veka na Kritu je rastao pobunjenički duh protiv okupatora, što je kulminiralo njihovim neobičnim odgovorom na pobunu; proterali su stanovništvo Lasiti regiona i sravnili sa zemljom njihove kuće i useve.

Početkom XV veka izbeglicama je dozvoljeno da se vrate iz Grčke i ponovo kultivišu zemljište. To se pokazalo kao težak poduhvat, jer su se svake zime reke kišnice slivale niz planine i izazivale velike poplave. Voda bi se do proleća povlačila u plitke vodene ploče ispod površine zemlje i započinjala bi sezona velikih suša. Na Kritu se, inače, vodena ploča nalazi na tako maloj dubini da onemogućava čak i sahranjivanje pokojnika, zbog čega se ne ukopavaju već sahranjuju u malim kamenim mauzolejima iznad zemlje. Da bi donekle ublažili tako nepovoljne klimatske uslove za poljoprivredu, Mlečani su se protiv poplava izborili pravljenjem sistema odvodnih kanala koji su i danas u upotrebi. Letnje suše su i dalje ostale nerešen problem.

Vetrenjače su se pojavile tek početkom XX veka. Kamene strukture sa karakterističnim belim jedrima pokazale su se kao dobro rešenje u crpljenju vode iz prirodnih rezervoara pod zemljom. Pre izgradnje vetrenjača, jedine kulture koje su uspevale su bili tzv. suvi usevi, pšenica i mahunarke. Polovinom prošlog veka, u njihovo zlatno doba, na Lesiti platou je bilo skoro 20000 vetrenjača. Danas ih je manje od 5000, jer su njihova mesta zauzele moderne pumpe na struju i dizel gorivo.

Na celom Kritu danas jača inicijativa da se vetrenjače obnove i ponovo uđu u masovnu upotrebu kao neprevaziđene alatke u poljoprivredi i kulturno nasleđe stanovnika istočnog Krita.

Izvor: American School of Clasical Studies in Athens - Lasithi: A History of Settlement on a Highland Plain in Crete