U Knjizi strašnog suda (1086), popisu sprovedenom u vreme Vilijama Osvajača, zabeleženo je da su okolno zemljište i crkva Bilburija vlasništvo manastira St. Mary iz Vorčestera. Nakon 1130. godine, pripali su opatiji Ozni sve do zatvaranja katoličkih manastira pod vlašću Henrija VIII, 1540. godine.

Danas najčuveniji, niz kućica iz ulice Arlington Row, nastao je oko 1380. godine. Sagrađene su od prirodnog lomljenog kamena povezanog smesom od šljunka i pokrivene pločama od škriljca, sedimentne stene paperjaste strukture i hrapave površine. Zahvaljujući prirodnim, jakim materijalima od kojih su građene, stabilne su i očuvane i danas. Kućice su sve do XVII veka korišćene kao manastirske prodavnice vune, a tada postaju kuće za tkalje. Najveća zgrada u selu je Bibury Court, izgrađena 1633. godina, koja je danas hotel. Krajem XIX veka, Džordž Vits je u blizini Bilburija otkrio građevinu koja je kasnije nazvana Rimska vila Bilburija, a u njoj grnčariju, novčiće i mozaike iz rimskog perioda.

Odeća koja se ovde proizvodila odvožena je u fabriku Arlington Mill. U neposrednoj blizini nalazi se ostrvce Stalak (The Rack Isle) nazvano tako jer je u davna vremena bilo prekriveno vešalicama na kojima se cedila i sušila vuna nakon pranja. Ostrvce je danas dom brojnih biljnih i životinjskih vrsta koje vole vlažna područja. Na njemu se mogu sresti sresti plašljive vodene voluharice i neobično druželjubive divlje patke, a od biljaka videti majski kaćun, barska perunika i močvarna kaljužica.

Epitet „najlepšeg sela u Engleskoj” dao mu je nakon posete umetnik iz XIX veka, Vilijam Moris. Ipak, možda i više od Britanaca, za njega su danas zainteresovani japanski turisti. Početkom XX veka, tadašnji princ, a budući japanski car Hirohito, odseo je u Bilburiju i tokom celog života o njemu pričao sa mnogo divljenja. U selu danas živi nešto više od 600 stanovnika.

Vodimo vas u kratku šetnju po najlepšem engleskom selu, koje krasi bezbroj šarenih bašta i sačuvano istorijsko nasleđe staro skoro sedam vekova.