Gotovo tri decenije podeljenosti grada obeležilo je nezadovoljstvo sa obe strane. Članovi porodica su razdvojeni banalnim žrebom sudbine, ljudi su gubili svoja radna mesta u firmama smeštenim u drugom delu grada, a ubrzo se javio i veliki ekonomski jaz u standardu zapadnih i istočnih Berlinaca, što je još više podstaklo ilegalne migracije. Stanovnici Zapadnog Berlina su živeli u stalnom nemiru, kao izolovana enklava na neprijateljskoj teritoriji.

Sa istočne strane, zid je izgledao kao ograda koncentracionog logora. Oko njega je posut debeo sloj peska koji je trebalo da otkrije stope begunaca. Postavljene su barijere od bodljikave žice danonoćno osvetljene snažnim reflektorima. Stalne naoružane patrole potpomognute krvoločnim psima bile su spremne da obore svakog ko pokuša da se domogne „zapada”.

Bezbedno su i bez posledica prelazili samo divlji zečevi, sposobni da se ispenju preko ograde ili iskopaju prolaze ispod zida. Sa obe strane zida na njih se gledalo sa simpatijama, kao na jedine stanovnike posleratne Nemačke sa potpunom slobodom kretanja. Iz nekog razloga, divlji zečevi su bili jedini stvorovi na planeti fascinirani Berlinskim zidom, oko koga su se naseljavali u kolonijama. Nakon rušenja zida raselili su se po parkovima, šumarcima i baštama.

U želji da sačuva uspomenu na zanimljiv fenomen iz bliske prošlosti, berlinska umetnica Karla Sachse je 1999. godine instalirala bronzane siluete 120 zečeva na puteve i trotoare oko nekadašnjeg Berlinskog zida. Umetnički projekat, nazvan Kaninchenfeld (Polje zečeva), stoji pored svedenih ostataka zida kao podsećanje na neslavnu prošlost, iz koje se Nemačka uzdigla kao Feniks. Bronzani otisci zečeva u asfaltu, simbola sanjane slobode i urođene upornosti, ostali su kao jedino lepo sećanje na to vreme.