Zbog važnosti trgovačkog puta koji je prolazio između Vlaške i Transilvanije, i nemirnog XIII veka, Tevtonski vitezovi su 1212. godine izgradili stražarsku ispostavu na ulazu u sam klanac, pod imenom Dietrichstein. Treba napomenuti da se u to vreme Transilvanija nalazila u sastavu kraljevine Mađarske, a Vlaška je bila divlja zemlja kojom su vladala plemena Rumuna i povremeno pljačkana od strane Mongola. Sam zamak je napravljen od kamena i drveta na vrhu nepristupačnog grebena i bio je od koristi 30 godina kada su ga uništili Mongoli 1242. godine.

Bran se prvi put pojavljuje pod tim imenom 1377. godine, kada je Lajoš I Anžujski dozvolio Saksoncima da o svom trošku izgrade kamenu citadelu koja bi služila kao zaštita trgovačkom putu i obližnjem gradu Brašovu. Oko same citadele, ubrzo je niklo i naselje Bran zatim i zidovi koji su okruživali ceo kompleks. Zamak je igrao važnu ulogu u odbrani od Otomanske imperije 1378. godine. U XV veku je postao vlasništvo vlaškog kneza Mirčeta Starijeg, dede Vlada Tepeša, koji je u Branu postavio jak garnizon vojske i carinsku kontrolu između dve države.

Zamak je 1920. godine postao rezidencija rumunskoj kraljevskoj porodici 1920. godine kao omiljeno prebivalište kraljice Marije od Edinburga i njene kćerke, buduće kraljice Jugoslavije Marije Karađorđević, da bi 1948. godine prešao u ruke komunista nakon proterivanja kraljevske porodice. Zamak je bio zatvoren do 2007. godine, kada je vraćen nasledniku kraljevske porodice, nadvojvodi Dominiku Habzburgu, a ovaj ga 2009. godine otvorio za javnost kao prvi privatni muzej u Rumuniji. Postoje priče meštana da su prilikom upada komunista u zamak, neki članovi porodice i osoblja monarhije ubijeni i bačeni u bunar ili bačeni živi u njega. Od tada je bunar zatvoren i nije za korišćenje. Lokalni vodiči tvrde da bunar plače od kako je zamak vraćen porodici Habzburg, ali nema pisanih podataka da je bilo ko to čuo prilikom obilaska. Da li je to samo dobar marketinški potez preduzimljivih meštana ili nešto drugo, ne zna se.

Vlad Tepeš, unuk Mirčeta Starijeg, opšte poznat kao grof Drakula, zamak Bran je koristio kao početno odredište za upade u Transivaniju i za borbu protiv Turaka, ali nikada nije boravio u njemu duže vreme da bi se smatrao kao njegov zamak. Štaviše, jedan jedini put je Vlad boravio u Branu mesec dana kada je u njemu bio utamničen, po naređenju mađarske krune. Epitet Drakulin zamak je dobio mnogo kasnije, od strane turističkih agencija koje su nudile tzv Drakulinu turu po Rumuniji obilazeći nekoliko gradova po Transilvaniji. Činjenica je da na vrhu najveće kule postoji kolekcija svih filmova koji su ikada snimljeni o Drakuli, da pored zamka postoji pijaca sa suvenirima vezanim za čuvenog vampira, najveća te vrste u Evropi, a za one smelije, postoji i kuća straha sa odgovarajućim motivima. Veruje se da je za sve kriv pisac Bram Stoker, autor horor romana Dracula iz 1897. godine. On je smestio Drakulu i njegovu ljubav, ili opsesiju, Minu Murej, u zamak u Transilvaniji.

Za razliku od dvoraca, koji su lepi i reprezntativni građeni za ugodan i lep život, zamkovi su nikli na temeljima vojnih utvrđenja, i ma koliko bili lepi nisu se oslobodili prvobitne namene, odbrambene funkcije svoje arhitekture. Malo dvorište unutar zidina, nepristupačni prilaz glavnoj kapiji i obavezan put za bekstvo, koje se sastoji od uskog i niskog stepeništa uklesanog u stenu koje je tako klaustrofobično da se obilazak ne preporučuje ljudima sa slabim srcem. Bran nije raskošan, ali njegova lepota leži u njegovoj arhaičnosti, istorijskom duhu i velom mističnosti grofa Drakule koji mu je veštački pripisan, i svakako vredan obilaska.