Kartaginjani su bili feničanski emigranti iz VIII veka pne koji su napustili Persijski grad Tir i pokušavali da oblikuju svoj sopstveni identitet na plodnim poluostrvima severne Afrike. Napor ovih izbeglica se realizovao u osnivanju Kartagine, koja je u vrhuncu svoje moći dominirala najvećim delom zapadnog Sredozemlja. Kartagina se nalazila u severnom Tunisu, graničila se sa Alžirom, Libijom i Sredozemnim morem. Rimljani su ovaj narod zvali Puni (derivacija reči "Phoenicians" - Feničani, od koje je izveden i pridev Punski).
Smeštena otprilike u centru trouglastog poluostrva Cap Bon, okružena niskim brdima i sa jezerom Tunis u zaleđu, imala je obezbeđeno bezbedno sidrište za svoje brodove i obilno snabdevanje ribom. Mesto na kome se nalazio grad bio je takođe i dobro zaštićen i lako branljiv. Kartagina se proširila toliko daleko na jugozapad do Teveste u severnom Alžiru, gde je razvijena poljoprivreda za potrebe grada.
Stvarne faze Kataginjanskog razvoja nisu poznate, ali je proces u velikoj meri završen do početka IV veka pne. Drevni izvori ukazuju da je Kartagina možda postala najbogatiji grad na svetu putem trgovine robom kao što su tekstil, neobrađeni metali, hrana i robovi, u zamenu za kalaj, srebro i zlato. Kartagina je zadržala monopol u trgovini od VI do III veka pne uništavajući sve konkurente i strogom priznavanju njene pozicije od strane susednih mediteranskih zemalja. To bogatstvo je bilo potvrđeno i ogrmnom plaćenićkom vojskom koju je Kartagina održavala kovanjem zlatnika, koje je premašivalo sve ostale poznate države tog vremena.
Prvi veći sukob zbog želje za dominacijom, Kartaginjani su imali sa Rimljanima. U pokušaju da dobije kontrolu nad zemljištem i trgovinskim putevima preko Korzike i Sicilije, Kartagina je intervenisala u sporu između dva glavna grada na obali Sicilije Mesine i Sirakuze (Messina and Syracuse), napadom na Sirakuzu, što je dovelo do Prvog Punskog rata (264.-241.god.pne). U cilju utvrđivanja svog prisustva na ostrvu Rim napada Mesinu primoravajući Kartaginjane da se povuku i kasnije predaju, ustupajući Rimu kontrolu nad Sicilijom i ostrvima Lipari. Rezultat rata je doneo i destabilizaciju vlasti Kartagine nad Sredozemljem pa nekoliko godina nakon tog rata ona gubi i Sardiniju i Korziku. Veliki Kartaginski general Hamiklar (Hamiclar) je predvodio Kartaginjane u Prvom Punskom ratu, a svog najstarijeg sina je još kao malog dečaka zakleo na večito neprijateljstvo Rimu. Taj dečak se zvao Hanibal (Hanibal Barca, 247.-183.god.pne) Od smrti svog oca Hamlikara 229.god.pne, pa do svoje smrti 183.god.pne, Hanibal je poštovao datu zakletvu podstićući na rat protiv Rima.
U vremenu između dva Punska rata Hanibal, koji sada predvodi Kartaginjansku vojsku, osvaja teritorije u sadašnjoj Španiji odakle je mogao da napadne Rim. Strahujući od ovakve mogućnosti, Rim zahteva da se Kartagina odrekne svojih novih kolonija, a kada Hanibal to odbija, Rim obnavlja rat protiv Kartagine. Za vreme Drugog Punskog rata (218.-201. god.pne) došlo je do promene situacije po pitanju prevlasti na moru. Dok su prvom Kartaginjani bili neprikosnoveni na moru, u ovom su Rimljani imali bolju i brojniju flotu, tako da je kontrolisao more. Hanibal, primoran da rat vodi na kopnu, predvodi vojsku preko Španije, jugom Francuske i preko Alpa da dođe do Rima. Sve ovo ne bi bilo toliko neverovatno, pa čak i prelaz pomoraca preko visokih Alpa, da Hanibal u svojoj vojsci nije imao i slonove. Posle ovog spektakularnog uspeha, Hanibal je porazio Rimljane u nekoliko bitaka, nešto vojnom taktikom, nešto političkim pregovorima, i uspostavio uporište u severnoj Italiji sve do 203.god.pne, kada mu je naređeno da se vrati u Kartaginu i brani je od Rimskih legija koje su je opsedale. Rimljani su povratili izgubljenu teritoriju i primorali Kartagince da napuste Španiju. Kartagina je iscrpljena dugom opsadom prinuđena da prihvati uslove mira, predajući svu ratnu mornaricu i posede u Sredozemlju Rimljanima. Prvi i Drugi Punski rat su lišili Kartaginu njene vojno-političke moći, ali nisu oslabili njenu trgovačku moć koja je nastavila da se ubrzano razvija. To budi zavist u Rimskoj trgovačkoj zajedinici, i bio je dovoljan razlog za Rimsku Republiku da povede protiv Kartage još jedan, konačni, rat.
Treći Punski rat (149.-146.god.pne) nije bio ništa drugo nego dvogodišnja opsada grada. Uprkos odlučnom i genijalnom otporu Kartaginjana, koji nisu dozvolili Rimljanima da udju unutar gradskih zidina, Kartagina je pala zbog gladi i nemaštine. Treći i poslednji rat između Rima i Kartagine rezultirao je potpunim uništenjem Kartagine, spaljivanjem i rušenjem grada, porobljavanjem njegovog stanovništva i Rimskom dominacijom na zapadnom Mediteranu.
