Priča je dobila jeziv ton onog trenutka kada je popularni britanski časopis The Sun 4. septembra 1985. godine objavio ekskluzivan intervju sa jednim jorkširskim vatrogascem koji je potvrdio da je gasio mnoge požare i da ovo nije usamljen slučaj da slika uplakanog deteta bude jedina netaknuta stvar pronađena na zgarištu izgorele kuće.

Ubrzo nakon objavljivanja tog članka u redakciju su počela da pristižu mnogobrojna pisma u kojima su užasnuti čitaoci opisivali svoj, ili sličan slučaj iz komšiluka. Identična stvar se ponavljala u svim tim pričama: jedini predmet koji je ostajao čitav u požarima, bila je upravo reprodukcija slike uplakanog deteta, koja je tih godina bila u modi i ukrašavala zidove mnogih domova. The Sun je započeo ozbiljnu kampanju u kojoj je svojim čitaocima „velikodušno” ponudio pomoć oko uništenja polivanjem benzinom i spaljivanjem na lomači reprodukcija koje izazivaju nesreću.

Začeta u medijima i podstaknuta svedočenjima očevidaca, priča je lako razbuktala sujeverje, dobila misteriozan oreol i prerasla u urbanu legendu, a slika „Uplakani dečak” i mnoštvo sličnih „uplakanih” reprodukcija je proglašeno za prokletstvo, uprkos činjenicama da su požare izazivale cigarete, pregrejano ulje na šporetu ili neispravne instalacije.

Slika je nosila potpis italijanskog slikara i restauratora Đovanija Bragolina, ali kako o njemu nisu mogli da se nađu nikakvi podaci, kasnijim istraživanjem se došlo do zaključka da je to ime pseudonim venecijanskog slikara Bruna Amadija koji je naslikao najmanje 65 radova sa istom tematikom koji su distribuirani širom sveta, a kasnije masovno reprintovani. Po nekim izvorima, Bruno Amadi je nakon Drugog svetskog rata promenio prebivalište i otišao u Španiju gde je radio pod pseudonimom Franchot Seville i gde je slikao decu iz madridskog sirotišta koje je izgorelo u vatrenoj stihiji.

Drugi izvori navode da je prvi naslikani dečak bio izvesni Don Bonito koji je slučajno izazvao požar u kome su nesrećno nastradali njegovi roditelji, a kako ga je kasnije usvojio pa potom zlostavljao upravo tvorac slike, meštani su dete slatkog i nevinog lica prozvali Đavolom i optužili da svoj revolt i bes iskazuje izazivanjem požara i eksplozija kroz svoj portret. Don Bonito je pobegao od zlih jezika i zlih ljudi, naravno u suzama, i niko ga nikad više nije video.

Misterija je razrešena testiranjem otpornosti slike na plamen čime je utvrđeno da je platno premazano zaštitnim slojem laka otpornim na vatru. Na jednom od testiranih reprinta na kojem je finalni premaz bio oštećen u predelu revera dečakovog odela, šteta je nastala prilično brzo. Osim toga, vrlo je verovatno da bi slika u požaru pala sa zida na lice, čime bi bila dodatno zaštićena, ali uprkos logičnim objašnjenjima ostalo je uvreženo verovanje da slike uplakane dece ne donose ništa dobro, a dokazano je i da negativno utiču na raspoloženje posmatrača.