Persijski ratovi (492.-449. god.pne) su izazvali revolt Grčkih kolonija u maloj Aziji i uveo Grke na pozornicu svetske istorije. Atina i Eretria su poslali mali flotu kao podrška pobuni, a Persijanci su to iskoristili kao izgovor da pokrenu dve invazije na samu Grčku. U 490.god.pne Darije I se bez optpora iskrcao na Maratonskom polju; odazivajući se apelu Spartanaca Atina predvodi vojsku Grčkih gradova i tuče Persijance do nogu. Druga invazija deset godina kasnije (481.god.pne), poznata po hrabroj odbrani Spartanaca i Tespijaca (Thespiai) kod Termopila (Thermopylae), završila se katastrofalno po Persijance koji su izgubili celu flotu kod Salamine (Salamis). Sporadični sukobi između Grčkog saveza i Persije nastavili su se još 30 godina, sve do potpisivanja Kalijskog mira (Callias) kada je konačno završeno neprijateljstvo ovih država (449.god.pne). Iznenađujući grčki trijumf obezbedio je opstanak grčke kulture i političke strukture.

Rastuća napetost i rivalstvo među pobednicama dovela je do Peleponeskog rata (Pelopónnisos; 431.-404.god.pne) koji se vodio između Atine i Sparte. Atinska liga je bila savez ostrvskih i priobalnih država, dok je Sparta predvodila savez nezavisnih gradova-država na kopnenom delu Grčke. Kraj rata je nastupio 404.god.pne, kada je izgladnela od neprekidnih opsada Atina kapitulirala. Pustošenje i pad Atine je možda najgora žrtva u ratu koji je obogaljio Grčko jedinstvo. Za to vreme, na severu je rasla nova sila. U 353.god.pne Filip II (Filippos) je imao neprikosnovenu kontrolu nad mnogo uvećanom Makedonijom (Macedonia). Iako je Aleksandar (Aléxandros; 336.-323.god.pne) sam odgovoran za smrt svog oca Filipa 336.god.pne, on nije mogao da predvidi trenutak njegovog krunisanja, ali je svakako spreman za njega. Aristotelov učenik i ostavljen da vlada Makedonijom za vreme Filipovog napada na staro grčki grad-državu Vizantijum, on je porazio Medejce; dve godine kasnije on je komandovao levim krilom Filipove vojske kod Karoneje (Charenoea;338.god.pne) gde je Filip pobedio ujedinjene Grčke države i postao kralj cele Grčke. Aleksandar je stupivši na presto krenuo u velika osvajanja i širenje svoje države. U vreme svoje smrti u 33-oj godini života, preselio je centar civilizacije na zapad i pokrenuo novo doba, širivši helenizam u ogromnim osvajačkim talasima širom Bliskog Istoka, stovrio ako ne politički, a ono barem kulturnu i ekonomski jaku civilizaciju koja se prostirala od Gibraltara do Pandžaba (Punjab, Indija), otvorenu za trgovinu i intelektualni razvoj, i sa pravom poneo nadimak Veliki.

Međutim, Grčka imperija je jedva preživela Aleksandrovu smrt. Tokom 40 godina međuvlašča (323.-280.god.pne) provincije su postale nezavisna kraljevstva, kojima su vladali razni Aleksandrovi generali dolazeći na vlast pomoću krvoprolića i ubistava dojučerašnjih saboraca, nesposobnih da se ujedine u borbi protiv dolaska nove sile. Do 350.god.pne, Rim je napao neka od najzapadnijih grčkih naselja, počevši tako 200 godina dugo osvajanje Grčkog sveta koji je stvorio Aleksandar. Pobedom nad Kleopatrom i Markom Antonijem u Egiptu, Oktavijan (Octavius) je okupirao i poslednju Alexandrovu kraljevinu i pripojio je Rimu. U narednih dva milenijuma, Grčka je bila deo Rimskog, Vizantijskog i napokon Otomanskog carastva sve do 1832, godine kada napokon stiče nezavisnost.

Grčka mitologija se sastoji od bezbroj priča o starim Grcima i njihovim bogovima, prirodi sveta i sopstvenom poreklu. Glavni grčki bogovi su boravili na planini Olimp, izgledali su kao ljudi i imali iste vrline i mane sa jedinom razlikom što su bili besmrtni. Važniji Grčki bogovi su bili: Zevs (vrhovni bog, otac mnogih bogova, gospodar neba i zemlje, bog groma, munje i oluje), Hera (Zevsova žena boginja braka), Posejdon (bog mora), Had (bog podzemnog sveta), Ares (bog rata), Atena (boginja mudrosti), Afrodita (boginja ljubavi), Apolon (bog Sunca i lepote)...

Umetnost antičke Grčke je ostavila takav trag u istoriji čovečanstva, kakav nije ni jedna druga, posebno u oblasti arhitekture i vajarstva. Umetnost Rimskog carstva u ogromnoj meri potiče od grčkog modela, nakon renesanse u Evropi visoki tehnički standardi i lepota grčke umetnosti inspirisali su generacije evropskih umetnika. U XIX veku, umetnost Grčke je dominirala Evropom i sa pravom je dobila epitet ''klasična umetnost i arhitektura''.