Pismenost je bila glavni instrument u centralizaciji i samo-očuvanju Egipta. Dva osnovna načina pisanja, hijeroglifi i kurziv oblik poznat kao hijeretičan (koristio se na papirusu) Egipćani su izmislili u približno isto vreme, krajem pred-dinastičnog Egipta (oko 3000 godina pne). Pisanje se uglavnom koristilo u administraciji i sve do oko 2650.god pne nisu postojali stalni tekstovi. Jedini književni tekstovi pisani pre Srednjeg Kraljevstva (1950. god. pne) izgleda da su bili spiskovi verskih obreda i medicinskih terapija.

Druga snaga Egipta je bila njegova religija, koja je bila jedna od najtrajnijih u antičkom svetu, i kroz koju je Egipat postao veoma slojevito i vrlo efikasno društvo. Egipatska ekonomska moć davala je mogućnost svešteničkoj klasi, koja je bila zadužena za duhovno blagostanje ljudi, da se može posvetiti i proučavanju religije, astronomije, filozofije i matematike. Sveštenstvo je takođe obavljalo funkciju državne administracije, brinući se o ukazima faraona i upravljanjem njegovim finansijskim i diplomatskim poslovima. Egipćani su bili mnogobošci, a glavnu ulogu u njihovim životima su imali bogovi: Ra (bog Sunca), Geb (bog Zemlje), Šu (boginja neba i vazduha), Oziris (bog podzemlja), Set (bog tame i zla), Anubis (bog mrtvih), Horus (bog kraljevske vlasti) i Izida (vrhovna boginja i boginja meseca).

Velika organizacijska i ekonomska moć Egipta omogućavala je njegovim vladarima da ostvare neke arhitektonske konstrukcije bez premca. Velike piramide u Gizi, završene u IV dinastiji (2575-2465. godine pne) i dan danas stoje kao jedan od najimpresivnijih ljudskih podviga u inženjerstvu i logistici. Jedinstvene su po tome, što su u izgradnji korišćeni veliki precizno sečeni kameni blokovi, slagani jedan na drugi. Piramide su građene kao grobnice faraona, u kojima je sahranjivan faraon sa svim svojim bogatstvom, ženom i svim robovima, da mu služe i dalje u svetu mrtvih (i žena i robovi su sahranjivani živi). Do sada je pronađeno čak 46 piramida, a veruje se da postoje još mnoge pod nepreglednim naslagama peska. Jedna od najvećih piramida je Velika piramida faraona Kufua. Sagrađena je od 2.300.000 kamenih blokova od kojih svaki teži oko 2 i po tone. Najpoznatija je, svakako, piramida faraona dečaka, Tutankamona koja je jedina pronadjena neoskrnavljena od strane pljačkaša piramida, sa svim predmetima koje je Tutankamon poneo sa sobom u onaj svet.

Do 1700. godine pne, nije bilo spoljne pretnje koja je mogla uzdrmati vlast u Egiptu. To se promenilo kada su Hiksi, semitski narod koji je živeo u delti Nila kao radna snaga zauzeli Donji Egipat. Faraon se povukao u Tebu i dugo vremena su faraoni bili vazali u sopstvenoj zemlji. Nakon dugo godina priprema za rat, poveden je rat za oslobodjenje Donjeg Egipta, koji je trajao 30 godina. Hiksi su proterani a Egipat je ponovo bio ujedinjen pod faraonovom vlašću. Nakon toga, Egipatske granice su branili sposobni Libijski ratnici i elitni rod vojske sastavljen od plemića na ratnim kočijama, koje su koristile svoju brzinu da obidju protivnika i napadnu ga s leđa, razbijajući njegovu formaciju. Egipatska najveća vojna sila međutim ležala je u zapošljavanju najamničke vojske iz Makedonije, Grčke, Nubije i mnogih drugih susednih zemalja – Egipatsko zlato je uvek bilo njegovo najdragocenije vojno preimućstvo. Međutim, to nije bilo dovoljno da garantuje izolaciju najbogatije zemlje u Mediteranu. Egipat je pao pod vlast Asirije, a potom i Persije. Ipak, čak i pod pljačkom Kserksovih guvernera, Egipatska kultura i religija je preživela. Aleksandar Veliki je 332. godine pne oslobodio Egipat od Persije, i osnovao grad Aleksandriju, koja je postala nova prestonica Grčkog Egipta, pod vlašću dinastije Ptolomeja Makedonskog (332.-30. god pne), poslednjeg Egipatskog kraljevstva. Ono je bilo jedno od nekoliko koje se pojavilo nakon smrti Aleksandra i borbe njegovih naslednika oko vlasti. Bilo je najbogatije od svih zemalja bivše Aleksandrove države, i narednoh 300 godina vojno i politički najmoćnije.

Sposobna dinastija Ptolomeja je vladala Egiptom neprekidnom linijom, sve do smrti Kleopatre u 30.god pne. Kleopatrina ozloglašena veza sa Julijem Cezarom i Markom Antonijem dovela je do gubitka nezavisnosti Egipta. Njena ambicija se sukobila njihovoj i na žalost nije joj donela ništa dobro. Njeno samoubistvo označilo je kraj vladavine faraona, i početak Egipta kao Rimske i Vizantijske provincije, vekovima potom. Zahvaćen Islamskom plimom 642. godine nove ere, Egipat je bio pod stranom okupacijom Arapa, Otomana, Francuza i Britanaca sve do kraja drugog svestkog rata kada je konačno opet stekao nezavisnost, nakon skoro 2000 godina.