Smešten u španskom Vilamartinu, zamak Matrera je sagrađen kao deo velike tvrđave okružene zidinama dužim od 500 metara. Hiljadu godina vetrova, oluja i ratova uništilo je skoro celu tvrđavu, sem dela odbrambenog zida i usamljene kule. Pre pet godina, kula je počela da se urušava te su pripreme za obnovu ubrzano počele.

Posao je poveren arhitekti Karlosu Kuevedo Rohasu, koji je odlučio da stabilnost građevine osigura tako što će napraviti sasvim nove strukture, nalik armaturi, napravljene u obliku nekadašnje građevine. Na taj način, potpuno je izmenio izgled nekadašnje kule, a novi dvorac danas izgleda kao moderna betonska građevina sa ugrađenim elementima originalnog dvorca. Kako je dvorac od 1949. godine deo španske nacionalne baštine, kontroverzna restauracija je izazvala kritike i ljutnju lokalnih meštana i medija, i široku međunarodnu raspravu u stručnim krugovima arhitekata.

Neočekivano, arhitekta se u svojoj odbrani nije pozvao na struku, nego na zakon. U skladu sa Zakonom o istorijskom nasleđu iz 2007. godine, zabranjena je imitativna restauracija objekata i propisano je da se ne koriste originalni, već savremeni građevinski materijali.

Iako je prva pomisao da je ovaj zakon donet zbog bezbednosti obnovljenih građevina, Rohas je dao drugačije objašnjenje:

„Morate napraviti razliku između održavanja istorijske vrednosti i arhitektonskog integriteta. Ne možete falsifikovati izgled, pa iz tog razloga ne smete obnoviti jednu građevinsku strukturu tako da je naoko identična originalu. Na prvi pogled mora da bude jasno koji su delovi stari, a koji novi.”