Za tri dana naraste metar u dužinu i grana se takvom brzinom da obavija sve uz šta uspe da se popne. Ubija kompletnu floru područja na kojem nikne, blokirajući dotok svetlosti i fotosintezu drugih biljaka. Danas se prostire na 7 miliona hektara duž američkog juga i nema nameru da se zaustavi. Zovu je - loza koja je pojela jug.
Kuzu (Pueraria montana) potiče iz Japana i Kine, gde raste u planinskim regionima sa oštrom klimom, a na zapad je stigao krajem XIX veka, prvo u Filadelfiju i Nju Orleans, kao malo čudo. Prvenstveno su ga reklamirali kao biljku koja će doneti hlad pod vrele tremove američkog juga, obezbediti hranu za stoku i pomoći u sanaciji erozije tla. Masovno je sađen i hvaljen od 1920. godine, sve dok nije uočena jedna „sitnica”. Na svom prirodnom staništu, gde se temperature spuštaju i do -30°C, kuzu se tokom zime smrzava do korena i ponovo počinje da raste u kasno proleće, što ograničava njegovo širenje.
Na toplom američkom jugu temperature tokom cele godine pogoduju njegovom rastu, pa je kuzu počeo da „jede” Alabamu, Džordžiju, Tenesi, Floridu i Misisipi. Ministarstvo poljoprivrede SAD-a je počelo da ga sistematski uništava već tokom 1950-tih, a 1970. godine je zvanično proglašen za korov.
Poguban za biodiverzitet područja koje osvoji, sa korenjem koje se neverovatno brzo širi u svim pravcima gradeći mrežu tešku i preko 180 kg, kuzu je između ostalog i strukturni parazit, što znači da umesto da drži samog sebe raste preko drveća, biljaka i objekata koji mu služe kao oslonac. Šumska dobra beleže štete od 500 miliona dolara godišnje jer kuzu preuzima kontrolu nad šumama, a njegovo uklanjanje košta oko 5000 $ po hektaru. U sličnom problemu su i kompanije koje održavaju električne mreže, sa godišnjom štetom od 1,5 miliona dolara, jer kuzu uspeva da „osvoji” dalekovod u neverovatnom roku. Brojni nacionalni parkovi se decenijama bore sa njim, pošto preti da prekrije i uništi istorijske vrednosti.
Naoko bezazlen, na američkom jugu gde se inače naziva kudzu, zbog pogodne klime našao svoj raj i postao neviđena napast. Iako se širi neverovatnom brzinom, pronađen je relativno uspešan način za uništavanje odraslih primeraka, kojima se odseca kruna. Nakon toga, korenje prestaje da se širi, mada problem mladih izdanaka i dalje ostaje.
Priča o biljci kuzu se ovde ne završava. Farmeri nisi spremni da je se odreknu, jer obezbeđuje jeftino i kvalitetno organsko đubrivo, i praktično svu hranu koja im je potrebna za uzgoj koza i ovaca. Primetivši da korenje biljke kuzu „diže iz mrtvih” obolele i slabe životinje, ljudi su počeli da ga suše, melju u prah i koriste kao lek.
Međutim, nisu otkrili ništa novo. U drevnoj kineskoj i japanskoj medicini koren biljke kuzu se vekovima koristi kao izvor prirodnog izoflavona koji opušta mišiće i reguliše probavu. Kuzu prah, koji je jedan od svetih gralova kineske medicine, koristi se za lečenje teških migrena, kardio-vaskularnih oboljenja, povišenog holesterola i kao prevencija u sprečavanju stvaranja krvnih ugrušaka. Kako se u Kini odavno koristi za lečenje mamurluka, moderna medicina se zainteresovala za uticaj kuzu praha u lečenju alkoholizma. Obimna istraživanja su pokazala da smanjuje želju za alkoholom i obnavlja organe koji su pokazivali znakove propadanja usled dugogodišnjeg alkoholizma. Prah se koristi za spravljanje čajeva, ali i kao dodatak jelima jer ima značajnu ulogu u smanjenju kiselosti organizma.
izvori: Smithsonian, Ontario's Invading Species, The Nature Concervancy
