Tradicionalna engleska grofovija, nekada poznata kao Devonšir, nalazi se na jugozapadu britanskog ostrva. Svoje ime Devon je pozajmio i istoimenoj geološkoj eri zbog prisustva obilja sivog krečnjaka iz tog doba na ovom području, a njegovu istočnu obalu krasi prirodni rezervat poznat kao Obala iz doba Jure.
Ime grofovije potiče od imena keltskog plemena Dumnoni (Dumnonii) čija je teritorija pala pod rimsku vlast oko 78. godine, ali su za razliku od ostatka Rimske Britanije sačuvali značajnu autonomiju i manje se romanizirali. Mnogo pre odlaska rimske vojske sa ove teritorije 410. godine, rimska vlast je i bila uglavnom samo vojna, dok je administrativnu preuzelo viđenije građanstvo (civitas). Nakon odlaska Rimljana, imali su dovoljno moći da sebe proglase kraljevima Dumnonije. Njihovo kraljevstvo, koje se u najslavnijem periodu prostiralo po današnjem Devonu, Somersetu i Kornvelu opstalo je narednih petsto godina. Konstantna pretnja su bile anglo-saksonske invazije tokom kojih je zauzet značajan deo istočne keltske teritorije.
Mnogi istoričari smatraju, iako je ta tema večito sporna, da je mit o kralju Arturu nastao upravo u starom Devonu. Kako je najstariji prepis Istorije Brita nastao oko 1000. godine, a njen autor monah Nenije tvrdi da se u Britaniji u VI veku, kada je navodno vladao kralj Artur, nakon odlaska Rimljana živelo mirno i bez ratova, i samo njegovo postojanje do danas balansira između mita i istorijske činjenice.
Najblize istini je da je krajem V i početkom VI veka, na teritoriji današnjeg Velsa i Engleske u kraljevstvu Pauvis živeo ratni vođa, a ne kralj, koji je ujedinio britanska plemena u borbi protiv Angla i Saksa. Plemena su bila teško zavađena i razjedinjena prvenstveno jer su neka od njih tokom vladavine Rimljana romanizovana i prihvatila hrišćanstvo, dok su plemena koja su sačuvala jaku keltsku tradiciji i kulturu težila da Britaniju vrate svojim izvorima. Smatra se da je i samo ime kralja Artura titula, a ne njegovo pravo ime, skovana od britske (Arth) i latinske (Ursus) reči za medveda koji je bio njegov simbol. Najstarije britske legende kažu da su Artura u zamku Tintagel u tadašnjoj Dumnoniji (danas u severnom Kornvelu) začeli kralj Uter Pendragon i kraljica Igraina.
Najveća atrakcija, pored prelepe prirode grofovije Devon, je Obala iz doba Jure koja je deo UNESKO-vog svetskog nasleđa. Prostire se na 154 km od obale istočnog Devona do zaliva Studland u Dorsetu i predstavlja živi muzej geologije sa postavkom starom 185 miliona godina. U različitim geološkim periodima ovo područje je bilo pustinja, plitko tropsko more i močvara, a njegove stene čuvaju u sebi fosile različitih oblika života iz perioda trijasa, jure i krede.
Još jedan od mnogih spomenika istorije smeštenih u grofoviji Devon je i srednjevekovni zamak Tiverton, defanzivna tvrđava smeštena na obali reke Eks. Sagradio ga je Ričard de Redvers krajem XI veka, ali je u naredna dva veka značajno proširen. Za vreme građanskog rata bio je uporište kraljevske vojske.
Imanje Kedhej (Cadhay), sa kućom sagrađenom polovinom XVI veka, jedno je od najlepših svedočanstava o zlatnoj elizabetanskoj eri. Sagradio ju je Džon Hajdon, drugi sin Ričarda Hajdona, upravitelja Devona pod vlašću vojvodstva Kornvela. Sredinom XVIII veka sva obeležja dinastije Tjudor sa imanja je uklonio novi vlasnik, Pir Vilijams, ali i načinio brojne arhitektonske izmene koje su narušile izgled zdanja. Nakon brojnih podela imanja koje su usledile, njegova lepota je počela da propada sve dok ga 1910. godine nije kupio Dampier Vetham i povratio mu stari sjaj. Otkrio je zazidana obeležja Tjudorovih i strukturno ojačao kuću, ali je već 1935. godine imanje prepustio naslednicima starih vlasnika, porodici Vilijam-Povlet. Danas Kedhej pripada nećaku poslednjih Vilijam-Povleta, Rupertu Tistlevajtu, koji je zadržao istorijska obeležja stare građevine, u prostorije uveo modernu infrastrukturu i sam dizajnirao nameštaj koji je u skladu sa istorijskim nasleđem imanja.
